mijn oprechte drijfveer om te maken is altijd geweest
zelf afstand van mezelf te nemen, het is in beweging
houden van de geest, die zich anders in zichzelf keert.

er bestaat een parallel heelal, waarin je eindeloos
heen en weer kunt zweven tussen realiteit en fantasie,
tussen analyse en overgave, tussen werkelijkheden
en waarheid, en ook:
dat zo’n plek er evengoed niet had kunnen zijn en dat
je dan nooit zou hebben geweten wat een armoe dat
zou zijn geweest.

ik probeer niet te vergeten me te verheugen over de
uitzonderlijkheid van iets wat alledaags lijkt, omdat er
zo veel van is.

kunst is het zichtbare door het onzichtbare laten verdringen.

als ik niet dagelijks de indruk (de illusie) had op zoek te gaan
naar onbekend gebied en terrein te verkennen waar nog
niemand is geweest, gaf ik er de brui aan.
geduld en vinnigheid; pathos en vormkracht; onthechting en
ambitie; alleen zijn en het brede gebaar; roekeloosheid en
inzicht; nederigheid en winnaarsinstinct.
gevoel voor het vergeefse en tegelijkertijd het mateloze
verlangen om de ruimte en tijd te beheersen.